Gatunek zimozielonego drzewa z rodziny sośnicowatych. W stanie dzikim występuje jedynie w Japonii. Młode okazy charakteryzują się stożkowatym pokrojem i regularną, gęstą koroną, starsze mają bardziej cylindryczną budowę. Wolno rośnie, w naturalnych warunkach może osiągnąć 40 metrów wysokości, przeciętnie jednak osiąga 10-15 metrów, a w Polsce 7-8 metrów. Średni roczny przyrost sośnicy japońskiej wynosi 15-25 cm, ale bywa, że przez dwa, trzy lata w ogóle nie ma przyrostów. Posiada żywozielone, długie (około 10 cm) szerokie, płaskie, mięsiste, dość grube, podwójne, nie sztywne igły w kolorze jasnej zieleni. Zebrane są one na szczycie pędów w parasolowate okółki. Opadają po około dwóch latach, mogą z czasem lekko brązowieć i łatwo przemarzają zimą. Drzewo wytwarza jajowate, zielone (a później czerwonobrązowe) szyszki o długości 10 cm, które po okresie rozkwitu nie rozpadają się. Dojrzewają one po drugim roku od momentu zapylenia. Kora sośnicy w barwie szaro-brązowej łuszczy się długimi płatami, jej brunatno-szare pędy pokryte są długimi, łuskowatymi igłami. Sośnica Japońska jest jedynym współczesnym przedstawicielem rodziny sośnicowatych, żywą skamieniałością, występującą powszechnie w mezozoiku. Drzewo to jest dość wymagające w uprawie, potrzebuje żyznych, urodzajnych, głębokich, wilgotnych, ale dobrze zdrenowanych gleb, przepuszczalnych, o odczynie lekko kwaśnym, nie toleruje wapnia w podłożu (powoduje u niego chlorozę) i źle znosi suszę, musi być regularnie podlewane. Hodowana w Polsce wymaga stanowisk ciepłych, nasłonecznionych lub półcienistych oraz osłoniętych, zwłaszcza młode okazy, gdyż roślina ta nie jest odporna na mrozy i trzeba ją osłaniać w trakcie okresu zimowego. Polecana do ogrodów przydomowych, ogrodów botanicznych i arboretach.