Występuje w stanie dzikim w Ameryce Północnej, Kanadzie i Grenlandii, gdzie często tworzy czyste drzewostany. Imponujące duże drzewo w ojczyźnie dorasta do wysokości 15-30 m. Korona kopulasta, prześwietlona dochodząca do 10-15 m szerokości. Gałęzie poziome do wzniesionych, tylko nisko nad ziemią zwieszone. Cechuje się bardzo szybkim wzrostem. Kora początkowo na młodych pniach ciemna, brązowa, potem kredowobiała lub kremowa, łuszcząca się okrężnie cienkimi, papierzastymi strzępkami. Z wiekiem staje się coraz piękniejsza. Liście podobne do brzozy brodawkowatej ale dużo większe. Z wierzchu lekko owłosione. Od spodu posiadają liczne gruczołki i są owłosione w kącikach nerwów. Latem są matowo ciemnozielone, a jesienią przebarwiają się na żółto. Preferuje stanowisko słoneczne, glebę suchą i przepuszczalną. Odmiana wytrzymała na mrozy i na brak wody.
W Polsce była kiedyś uprawiana częściej niż obecnie. Ze względu na odporność na mróz i oryginalną korę, która dłużej pozostaje biała niż u brzozy brodawkowatej, powinna być szerzej wykorzystywana.
Najpiękniejsza białokorowa brzoza, często sadzona w parkach i dużych ogrodach pojedyńczo lub w lużnych grupach.