Stara francuska odmiana gruszy, otrzymana w 1857 roku. Ceniona i uprawiana w całej Europie, także w Polsce. Drzewo rośnie średnio silnie czasem silnie. Tworzy koronę wyniosłą, wąskostożkowatą, dość luźną, mało rozgałęzioną, z gałęziami zwisającymi, łatwą do formowania. Owocowanie rozpoczynają dość wcześnie, zwykle w 4-5 roku po posadzeniu, owocują bardzo obficie, na ogół co drugi rok, ale odpowiednia pielęgnacja (m.in. przerzedzanie zawiązków) powoduje ich coroczne owocowanie. Gruszki mają kruchą, lekko błyszcząca, zielonkawożółtą skórkę średniej grubości, z lekkim, czerwonopomarańczowym, rozmytopaskowanym rumieńcem i bardzo drobnymi, szarordzawymi przetchlinkami. Jajowate owoce są wyrównane co do wielkości i kształtu (6 x 5 cm) i osiągają masę 75 g. Miąższ smaczny, zielonkawokremowy, mało soczysty, średnioziarnisty, niezbyt słodki. Owoce dojrzewają w okresie od początku drugiej dekady lipca do końca lipca. Do spożycia są dobre tylko przez kilka dni po zbiorze, szybko bowiem przejrzewają. Grusza mało wytrzymała na mróz.
Odmiana wybitnie amatorska, deserowa.
Ceniona ze względu na odporność na parch i wczesne, smaczne owoce.
Zapylacze: Bonkreta Williamsa, Faworytka, Konferencja, Trewinka