Szarotka ALPEJSKA

Niewysoka roślina wieloletnia, która może osiągać od 5 do 30 cm wysokości. Jest reliktem epoki lodowcowej. Jest rośliną ściśle chronioną w większości krajów swego występowania. Jej środowiskiem naturalnym są górzyste tereny Europy. W naturze występuje w piętrze alpejskim i subalpejskim, gdzie porasta ciepłe, słoneczne, południowe stoki, górskie polany i murawy oraz półki skalne. Ma wyprostowaną, słabo ulistnioną łodygę, która się nie rozgałęzia i nie tworzy rozłogów. Cała roślina pokryta jest filcowatym, wełnistym, szaro-srebrzystym, bardzo gęstym kutnerem (włoskami). Liście mają barwę szaroniebieską, kształt wąsko lancetowaty, podłużny, zwężający się ku podstawie. Tuż przy ziemi liście tworzą niewysokie kępki. Na wierzchołkach pędów tworzą się skupienia drobnych koszyczków wypełnionych niepozornymi rurkowatymi kwiatkami. Koszyczki otoczone są szeroko rozpostartymi liśćmi podkwiatostanowymi pokrytymi jasnym srebrzystym kutnerem, które wyglądają jak płatki kwiatu. Kwitnie w lipcu oraz sierpniu. Kwiaty szarotki są owadopylne i wiatrosiewne. Owoce mają postać niewielkich niełupek, w których znajduje się jedno nasionko. Niełupki otoczone są puchem. Rośnie wyłącznie na glebach wapiennych. Preferuje stanowiska suche, słoneczne takie jak wysokogórskie murawy wapienne, świetliste zarośla, półki skalne, piargi, często rośnie w wąskich szczelinach na niemal pionowych ścianach. Podobnych warunków szarotka alpejska potrzebuje także w przydomowych ogródkach. Roślina do ogrodów skalnych i ukwiecania murków. Doskonała do zasuszania.