Morwa BIAŁA

Pochodzi z Chin. Od wieków była tam uprawiana. Później zaczęto ją uprawiać również w innych rejonach świata. Rozprzestrzeniła się z upraw i obecnie rośnie dziko w Afryce, Ameryce Północnej i Południowej oraz na wyspach Pacyfiku. W Europie zaczęto ją uprawiać od XI wieku. W Polsce występuje często.

Ze względu na fioletowo-czarną barwę owoców morwa biała bywa mylnie brana za morwę czarną lub czerwoną.

Drzewo zrzucające liście na zimę. Może osiągać od 10 do 15 metrów wysokości. Posiada szeroką i rozłożystą koronę osadzoną na krótkim pniu. Często pogiętym i poskręcanym. Dolne konary masywne i równie poskręcane jak pień. Kora ciemnobrunatna, albo pomarańczowo brunatna. Na konarach i gałęziach często występują bulwiaste zgrubienia. Po odcięciu pędy wydzielają mleczy sok. Liście 7-18 cm długości i około 8 cm szerokości, są szeroko owalne i sercowate. Liście morwy używane są do karmienia gąsienic jedwabnika.

Owoce tworzą podobny do jeżyny owoc. Są one jadalne, o lekko mdłym, słodko-kwaśnym smaku (zawierają znaczne ilości witaminy C, A, B1, B2 oraz flawonoidy i taniny). Dojrzewają pod koniec lipca i szybko opadają. Jako surowiec leczniczy stosuje się także liście młode gałązki oraz korę z korzenia morwy. W Japonii, a także w wielu krajach europejskich, sprzedaje się ogromne ilości dodatków do żywności zawierających morwę, między innymi jako środek wspomagający odchudzanie. Badania wykazały bowiem, że liście morwy hamują działanie enzymów rozkładających węglowodany w organizmie (ograniczają bowiem metabolizm cukrów złożonych).

Jest to tradycyjna roślina uprawiana w formie bonsai, ceniona przez miłośników tego stylu. Daje duże możliwości formowania.

Bardzo dobrze znosi przycinanie.