Grusza Józefinka

Stara odmiana znaleziona przypadkowo w miejscowości Mechelen w Belgii w 1830 roku.

Drzewo rośnie niezbyt silnie, z wiekiem wzrost słabnie. Koronę tworzy szeroko stożkowatą, gęstą, zwisającą. Wymaga silnego cięcia.

Owoce raczej małe (70-120 g), o kształcie krótko stożkowym lub gruszkowatym. Skórka cienka, gładka, jasno-błyszcząca, zielona, w dojrzewaniu przechodzi w zielono-żółtą lub słomkowo-cytrynową, prawie zawsze nieco ordzawiona koło kielicha i ogonka. Miąższ brudno-różowy, czasami łososiowy. Zabarwienie miąższu Józefinki jest tak charakterystyczne, że po przekrojeniu od razu poznaje się odmianę.

W smaku doskonała, masłowata, soczysta i lekko aromatyczna. Owoce dojrzewają w połowie października i mogą być przechowywane do marca. Przydatne do bezpośredniego spożycia.

Odmiana w okres  owocowania wchodzi dosyć późno, zwykle w szóstym roku wzrostu. Plonując obficie, ale najczęściej przemiennie. Jest mało podatna na choroby ale nie odporna na mróz.  

Zapylacze: Bera Bosca, Dobra Ludwika, Bonkreta Williamsa